Het leven mag je vieren! Noortje is een van onze thuispaspunten en actief in onze community. Zij deelt samen met haar jongste dochter Nayomi in een tweeluik haar ervaringen in het leven zonder borsten. In deze eerste blog is moeder Noortje zelf aan het woord. Toen ze 51 was kreeg zij de diagnose borstkanker, dat herinnert ze zich nog als de dag van vandaag. Toch kiest ze ervoor het leven te blijven vieren. Een verhaal dat gaat over veerkracht, gemeenschap, humor en een inkijkje geeft in hoe je jezelf in balans kan houden als dingen anders lopen dan verwacht.
Vieren en proosten op het leven
Noortje was net oma geworden van haar eerste kleinkind toen zij ziek werd in coronatijd. “Ik merkte dat ik enorm veel behoefte had aan knuffels, maar dat kon op dat moment niet. Ik kon niet riskeren dat ik corona kreeg tijdens mijn behandeltraject. Het heeft een half jaar geduurd voordat dit wel mogelijk was. Dit heeft me destijds veel verdriet gedaan. Toen op 31 december de laatste bestraling was, hebben we dit dan ook groots gevierd. Dit is iets wat we elk jaar opnieuw doen, proosten op het leven en dat ik er nog mag zijn.”
Ook op de dag van de diagnose ontvangt ze nog altijd bloemen van haar dochters. “Iets wat ik heel waardevol vind, om stil te staan bij dat moment en de goede afloop ervan”. Want ik vergeet dat moment nooit meer. “Ik liep in het bos, we werden gebeld en ik weet nog dat ik alles bij elkaar gegild heb. Altijd al had zij de angst om ziek te worden en toen dit het geval bleek te zijn, kwam dit dan ook als een enorme klap.” Toen zij ziek werd, woonde haar jongste dochter Nayomi nog thuis. Die heeft veel meegekregen van het traject, waarover ze deelt in deze blog. De oudste dochter van Noortje had al meer haar eigen leventje, met haar partner en een pasgeboren baby.
Noortje is benieuwd hoe andere lotgenoten de dag van hun diagnose hebben ervaren, hoe zij vieren dat zij er nog mogen zijn en of mensen nog vaak terugdenken aan de dag van hun diagnose? “Zelf heb ik gekozen bewust stil te staan bij zowel de diagnose, als het laatste behandel moment. Ik vind dit zo belangrijk, omdat het zo’n definitieve periode is geweest en voor iedereen in het gezin een behoorlijke impact heeft gehad. Nu we op die momenten zo bewust stilstaan bij wat er is gebeurd, merk ik dat dit onze verbinding met elkaar nog meer versterkt.”
Uit enthousiasme voor de Qup, wilde Noortje graag wat voor Proudbreast betekenen.
Tijdens haar behandelingen voelde Noortje direct dat zij voor een volledige mastectomie wilde kiezen. “Ik wou graag gelijk zijn en was bekend met fibromyalgie en gewrichtsklachten. Maar het werd me afgeraden. In plaats daarvan stelde de arts voor om mijn andere borst te verkleinen. Dat heb ik toen gedaan.” Toen zij haar borst miste, kreeg ze een siliconenprothese, maar helaas kreeg ze last van het zware gewicht. Totdat ze Proudbreast ontdekte. “Ik was direct fan van het lichtgewicht van de Qup”. Proudbreast was toen nog net begonnen en omdat ik alles vanaf het begin af aan heb meegekregen, voel ik een enorme verbondenheid. Uit enthousiasme voor de Qup, wilde Noortje graag wat voor Proudbreast betekenen. Zij koos er daarom voor om thuis paspunt te worden. Ik vind het heel erg leuk dat ik op deze manier andere vrouwen uit mijn regio ook kan helpen. Voor mij voelt het ook fijn om ergens bij te horen. Ook omdat ik niet altijd heb kunnen werken vanwege mijn gezondheidsklachten.
Paniekaanvallen loste ik op met EMDR
“Ik was zo klaar met mijn stemmingswisselingen. Al voordat ik borstkanker kreeg, had ik al last van paniekaanvallen. Dan merkte ik dat mijn stemming veranderde. Het borstkankertraject bracht nieuwe onzekerheden met zich mee, waardoor ik opnieuw werd overspoeld door verschillende emoties. Dat werd versterkt door mijn hormonale therapie.” Helaas kwamen de paniekaanvallen terug. “Ik heb ervoor gekozen om een EMDR behandeling te ondergaan. Voor zowel de diagnose, als het traject erna. Ik wist dat ik sommige dingen niet onder controle had en besefte dat ik dingen drastisch anders moest gaan aanpakken.”
Van haar angst maakte ze haar geluk
Noortje besefte dat zij zich niet door haar angst wilde laten leiden en haar focus moest gaan verleggen. Focussen op een nieuw doel, iets wat weer zingeving zou geven. “Op het moment van diagnose beangstigende het mij enorm dat ik misschien het traject niet zou overleven en mijn destijds enige kleinkind niet zou zien opgroeien”. Van de angst maakte ze zodoende haar geluk. Haar kleinkinderen Kay, Leya en het hondje van haar jongste dochter, zijn datgene geworden waar ze elke dag voor opstaat. “Samen met mijn man ben ik elke week gaan oppassen. De ene keer doet hij wat meer dan ik, dit ligt dan heel erg aan hoe ik mij op dat moment voel. In de verbinding met de ander geniet ik des te meer.”
Door mijn diagnose ben ik anders naar de wereld gaan kijken
Dingen die je gewoon voor lief neemt omdat ze er gewoon zijn, ben ik nu meer gaan waarderen. Zoals de prachtige serre die we in onze tuin hebben. Sowieso is positiviteit en humor iets wat ik gelukkig altijd heb gehouden. ‘Ik heb er nu bewust voor gekozen om meer tijd met mijn man door te brengen. Het genieten zit hem dan in de kleine dingen: een stukje fietsen, even ergens koffie drinken of lunchen en met een stoeltje aan het water gaan zitten, waar ze dichtbij wonen. ‘s Avonds maak ik vaak een wandeling. Iets waar ik niet altijd zin in heb, maar mij wel goed doet om in beweging te blijven en mij in balans te houden.”
Mijn chemobrein zorgt dat ik kies voor meer openheid
Noortje begint te lachen en vertelt hoe haar brein anders is gaan werken na chemotherapie. Ik begon dingen meer te vergeten. “Ik kon moeilijker op namen komen of vergat producten te scannen bij de zelfscan kassa van de supermarkt.” Mijn man had vaker koffie gezet, die ik dan vergat en uren later “koud op dronk”. In het begin maakte dit me boos en gefrustreerd. Toen zij dit doorkreeg besloot ze het anders aan te pakken. “Ik wilde niet langer alleen worstelen met onzekerheid, maar dit bespreekbaar maken. Het gebeurt nu nog weleens dat ik vergeet om wat te scannen, maar dan leg ik uit bij het personeel.” Dit is mijn chemobrein en ik kan hier niets aan doen”. Die openheid zorgt direct voor wederzijds begrip en ik merk dat mijn eigen frustratie dan ook afneemt. Dit maakt alles luchtiger en behapbaarder, ook voor de omgeving.
Verdriet mag er zijn, maar daarna richt ik mijn blik weer naar buiten
Wat ik vooral wil meegeven aan vrouwen, is dat het verdriet er ook mag zijn. Vaak denken we toch snel: ik moet sterk blijven en doorgaan. Door de angst en het verdriet toe te laten en het onderwerp bespreekbaar te houden, helpt dat om dagelijks makkelijker met de situatie om te kunnen gaan. Zo zet ik af en toe even mijn koptelefoon op en huil gewoon even lekker mee met een nummer wat mij raakt. Bij vrienden maakt zij er ook bewust tijd voor om even een kwartier te vertellen over hoe het met haar gaat, om daarin zichzelf niet voorbij te lopen. Daarna richt ik ook weer mijn blik naar buiten, om niet te lang te blijven hangen in deze gevoelens. Voor de omgeving is het traject vaak afgesloten nadat alle behandelingen voorbij zijn, maar als je ziek bent geweest blijft het gevoel van onzekerheid altijd bestaan. Door deze angst en dit verdriet te bespreken, maakt ook dat mijn omgeving op de hoogte blijft. Voor een ander is het aan de buitenkant niet altijd te zien hoe het met je gaat.
Het leven vieren
Iedere goede uitslag voelt als een jaar erbij en een reden om daarbij stil te staan.”Ik zette een tatoage met de tekst ‘Carpe diem’ om me elke dag bewust te blijven dat het leven een cadeautje is. Dit herinnert mij er dagelijks aan hoe dankbaar ik mag zijn voor een goede afloop.”
Dochter Nayomi deelt hier over haar ervaring, en hoe ze haar moeder wou beschermen maar daardoor haar eigen emoties moeilijk kon uiten.
Noortje is een van de vrouwen uit onze community. Een echte nieuwe Suzanne, die zich inzet voor andere vrouwen zonder borsten in navolging van onze overleden founder Suzanne. Ze is thuispaspunt vanuit haar woonplaats Waalre, en gaat vaker mee naar events en trainingen bij lingerie winkels om haar ervaring te delen.
Benieuwd naar Qups en woon je in de buurt van Waalre? Kom dan eens langs, ik laat je graag je maat ontdekken en kan je alles vertellen over hoe ze zitten in het dagelijks gebruik. Contactgegevens vind je in de storelocator.
